ਮਸੰਦ ਪ੍ਰਥਾ ਦਾ ਅੰਤ

ਮਸੰਦ ਪ੍ਰਥਾ ਦਾ ਅੰਤ

ਮਸੰਦ ਸ਼ਬਦ ਅਰਬੀ ਦੇ ਮਸਨਦ ਵਲੋਂ ਬਣਿਆ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਭਾਵ ਹੈ– ਤਕਿਆ, ਗੱਦੀ, ਤਖ਼ਤ ਅਤੇ ਸਿੰਹਾਂਸਨ। ਅਤ: ਮਸੰਦਾਂ ਦਾ ਗੁਰੂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਮਤਲੱਬ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਜੋ ਗੁਰੂਗੱਦੀ ਉੱਤੇ ਵਿਰਾਜਮਾਨ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਪ੍ਰਤਿਨਿੱਧੀ ਘੋਸ਼ਿਤ ਹੋਇਆ ਹੋਵੇ। ਜੋ ਗੁਰੂਸਿੱਖ ਸੰਗਤ ਵਲੋਂ ਕਮਾਈ ਦਾ ਦਸਵੰਤ ਯਾਨੀ ਦੀ ਕਮਾਈ ਦਾ ਦਸਵਾਂ ਭਾਗ ਇਕੱਠੇ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਸਿੱਖੀ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ–ਪ੍ਰਸਾਰ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਮਸੰਦ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਮਸੰਦ ਪ੍ਰਥਾ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਚੌਥੇ ਗੁਰੂ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਸੰਦਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਸਿੱਖੀ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਯੋਗਦਾਨ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਪਰ ਸਮਾਂ ਬਤੀਤ ਹਾਣ ਦੇ ਨਾਲ–ਨਾਲ ਕਈ ਮਸੰਦ ਮਾਇਆ ਦੇ ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਫਸਕੇ ਅਮਾਨਤ ਵਿੱਚ ਖਿਆਨਤ ਕਰਣ ਲੱਗੇ। ਪੂਜੇ ਦੇ ਪੈਸੇ ਵਿੱਚੋਂ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸੁਖ–ਸਹੂਲਤ ਦੇ ਸਾਧਨ ਇਕੱਠੇ ਕਰਣ ਲੱਗੇ।ਇਹ ਲੋਕ ਵਿਲਾਸੀ ਹੋ ਜਾਣ ਦੇ ਕਾਰਣ ਆਲਸੀ ਅਤੇ ਨੀਚ ਪ੍ਰਵ੍ਰਤੀ ਦੇ ਹੋ ਗਏ। ਇਹ ਲੋਕ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਰਾਜ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਮਕਾਮੀ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਵਲੋਂ ਅਨਬਨ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਮੱਤਭੇਦ ਪੈਦਾ ਕਰ ਟਕਰਾਓ ਦਾ ਕਾਰਣ ਬਣੇ। ਪਰ ਉੱਧਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਸੱਤਾਧਾਰੀਆਂ ਦੀ ਕੁਟਿਲ ਨੀਤੀ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਟੱਕਰ ਲੈਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀਆਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਅਤ: ਮਸੰਦਾਂ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਟੱਕਰ ਲੈਣ ਦੀ ਰੱਸਤਾ ਨਾ ਅਪਨਾਈ ਜਾ ਸਕੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਵਲੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਨੌਵੇਂ ਗੁਰੂ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਸ਼ਹੀਦ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਟੱਕਰ ਲੈਣਾ ਮੌਤ ਨੂੰ ਸੱਦਾ ਕਰਣਾ ਹੈ। ਕੁੱਝ ਉਦਾਸੀਨ ਬਿਰਤੀ ਦੇ ਸਿੱਖ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਗਲਤ ਪ੍ਰਚਾਰ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਵਿੱਚ ਵੀ ਆ ਗਏ। ਅਜਿਹੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਵਾਲੇ ਕੁੱਝ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ ਮਾਤਾ ਗੁਜਰੀ ਜੀ ਨੂੰ ਪਰਾਮਰਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਸਮਝਾਣ ਕਿ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਕੇਵਲ ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲਗਾਇਆ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਮੁਗਲ ਸ਼ਾਸਨ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸ਼ਾਂਤੀਪੂਰਵਕ ਦਿਨ ਕੱਟੇ ਜਾਣ। ਜਦੋਂ ਅਜਿਹੀ ਗੱਲਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੀਆਂ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਕਿਹਾ: ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਸੰਦਾਂ ਦੀ ਆਤਮਾ ਪੂਜਾ ਦਾ ਪੈਸਾ ਖਾ–ਖਾ ਕੇ ਮਲੀਨ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਇਹ ਆਲਸੀ ਅਤੇ ਨਕਾਰਾ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਔਰੰਗਜੇਬ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਗੁਲਾਮੀ ਦੇ ਭਾਵ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਚੱਲਣ। ਅਸੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਿੱਖ ਸਿਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਚੱਲਣ। ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਲਾਇਕ ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਅਤਿਆਚਾਰਾਂ ਦੇ ਵਿਰੂੱਧ ਦੀਵਾਰ ਬਣਕੇ ਖੜੇ ਹੋ ਜਾਣ, ਗੁਲਾਮੀ ਦੀਆਂ ਜੰਜੀਰਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜ ਦੇਣ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਆਪ ਮਾਲਿਕ ਬਣਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਇੱਕ ਮਸੰਦ ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਦੁਲਚਾ ਸੀ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਨੂੰ ਕਾਰ ਸੇਵਾ ਦੀ ਭੇਂਟ ਲੈ ਕੇ ਮੌਜੂਦ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਕਿਸ਼ੋਰ ਦਸ਼ਾ ਵਾਲੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਸੰਸ਼ਏ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਦੁਵਿਧਾ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ–ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਲੜਾਈ ਲੜਨ ਲਗਾ। ਜਿਸਦੇ ਅਰੰਤਗਤ ਉਸਨੇ ਸਾਰੀ ਭੇਂਟ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਭੇਂਟ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸੋਨੇ ਦੇ ਕੰਗਨਾਂ ਦਾ ਜੋੜਾ ਆਪਣੀ ਪਗੜੀ ਵਿੱਚ ਲੁੱਕਾ ਲਿਆ। ਪਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਾਇਆ: ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਸਾਡੇ ਪਰਮ ਪ੍ਰੇਮੀ ਸਿੱਖ ਨੇ ਕੋਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਚੀਜ਼ ਕੇਵਲ ਸਾਡੇ ਲਈ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਜੋ ਉਸਨੇ ਹੁਣੇ ਤੱਕ ਨਹੀ ਸੌਂਪੀ। ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਮਸੰਦ ਦੁਲਚਾ ਕਹਿਣ ਲਗਾ ਕਿ: ਨਹੀਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ! ਮੈਂ ਇੱਕ–ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਮਰਪਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। ਇਸ ਉੱਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪਗਡ਼ੀ ਉਤਾਰਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ: ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਕੰਗਣ ਨਿਕਲ ਆਏ। ਇਹ ਕੌਤੁਕ ਵੇਖਕੇ ਸੰਗਤ ਹੈਰਾਨੀ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਈ ਅਤੇ ਦੁਲਚਾ ਮਾਫੀ ਬੇਨਤੀ ਕਰਣ ਲਗਾ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ: ਤੁਸੀ ਲੋਕ ਹੁਣ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਹੋ। ਅਤ: ਸਾਨੂੰ ਹੁਣ ਪੁਰਾਣੀ ਪ੍ਰਥਾ ਖ਼ਤਮ ਕਰਕੇ ਸੰਗਤ ਦੇ ਨਾਲ ਸਿੱਧਾ ਸੰਪਰਕ ਸਥਾਪਤ ਕਰਣਾ ਹੋਵੇਗਾ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਸੀ ਦਿਨ ਮਸੰਦ ਪ੍ਰਥਾ ਖ਼ਤਮ ਕਰਣ ਦੀ ਘੋਸ਼ਣਾ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਵੈਸਾਖੀ ਦੇ ਤਿਉਹਾਰ ਉੱਤੇ ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ: ਉਹ ਜੋ ਵੀ ਪੈਸਾ ਜਾਂ ਕਾਰ ਸੇਵਾ ਗੁਰੂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਹੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਣ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਗੁਰੂ ਦਰਸ਼ਨ ਨੂੰ ਆਣ ਤਾਂ ਉਹ ਰਾਸ਼ੀ ਗੁਰੂਘਰ ਵਿੱਚ ਦੇ ਦਿਆ ਕਰਣ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਮਸੰਦ ਪ੍ਰਥਾ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਈ।